Dermoskopia — nieinwazyjna technika obrazowania ma ponad 100-letnią historię. Termin „dermatoskopia” (funkcjonujący także jako dermoskopia) został wprowadzony w 1920 r. przez niemieckiego dermatologa Johanna Saphiera, który używał mikroskopu dwuokularowego oglądając zmiany skórne po nałożeniu oleju immersyjnego. Od tego czasu metoda dermoskopowa przeszła technologiczną ewolucję. Najbardziej zaawansowaną odmianą dermoskopii jest wideodermoskopia umożliwiająca uzyskanie bardzo wysokich powiększeń (od 20x do 400x), archiwizowanie wykonanych zdjęć oraz wykonanie tzw. mapy ciała, co ma ogromne znaczenie profilaktyczne dla pacjentów z pierwszej grupy ryzyka rozwoju czerniaka.

Wideodermoskopię należy traktować nie tylko jako metodę diagnostyczną, gdy pacjent zgłasza się z powodu „podejrzanej zmiany skórnej”, ale także jako metodę profilaktyczną. Każdy powinien raz w roku (maksymalnie co 3 lata) wykonać badanie dermoskopowe swoich znamion skórnych. Umożliwia ono wykrycie zmian nowotworowych na bardzo wczesnym etapie. Czerniak „in situ”, czyli postać nowotworu ograniczona do naskórka, daje szansę 100% wyleczenia. Wczesna diagnoza nowotworów nie tylko skóry, ale także innych, wymaga świadomego podejścia pacjenta do profilaktyki. Wideodermoskopia to badanie, które cechuje się wysoką swoistością i czułością, a jest przy tym bezbolesne oraz całkowicie nieinwazyjne. Coraz bardziej rozszerza się wykorzystanie dermoskopii, ograniczonej początkowo do badania znamion i wykrywania nowotworów skóry. Aktualnie jest ona doskonałym narzędziem diagnostycznym w wielu jednostkach chorobowych skóry, np. łuszczycy, liszaju płaskim, chorobach tkanki łącznej czy infekcyjnych. Obrazy dermoskopowe niejednokrotnie są tak patognomiczne, że nie jest konieczne przeprowadzenie biopsji i badania histopatologicznego.

Wideodermoskopia jest przydatna nie tylko w dermatologii, ale także w medycynie estetycznej. Przykładem tego jest np. usuwanie tatuażu. Aby oszacować liczbę koniecznych zabiegów, należy ocenić stopień bliznowacenia skóry, głębokość osadzenia barwnika itp. Do tego bardzo pomocne, a czasem wręcz niezbędne, są wspomniane przeze mnie wysokie powiększenia. Ponadto wideodermoskop pozwala sprawdzić efektywność zabiegów zamykania naczynek, wielkość i głębokość naczyniaków oraz określić, czy po laserowym usunięciu łagodnych znamion dermalnych powstanie przebarwienie pozapalne itd.

W świetle aktualnego zastosowania dermoskopii należy traktować to badanie jako najważniejsze narzędzie pracy dermatologa. Powinien on znać przynajmniej podstawowe cechy dermoskopowe zmian melanocytowych i nie-melanocytowych, a także innych chorób skóry. Warto, aby z techniką tego badania byli zaznajomieni również lekarze innych specjalności zajmujący się medycyną estetyczną. Tym bardziej zachęcam do udziału w prowadzonych przeze mnie szkoleniach. Zaprezentuję na nich szeroki wachlarz możliwości wykorzystania wideodermoskopu w codziennej praktyce. ♦